Κόκκινο τραίνο
κι αλλάζω θέση
με το φεγγάρι
με τον λαιμό μου
στο σκληρό μαξιλάρι
μ’ αν έχει η μοίρα ένα σταθμό
για μένα θά `σαι εσύ

Κλείσαν οι πόρτες,
το τραίνο έφυγε γεμάτο στρατιώτες
σκυμμένοι ώμοι
πόσα θά `ρθουν ακόμη
χορεύει η νύχτα σαν τρελή,
ματώνει η ανατολή

Όση αγάπη κι αν σού φέρω,
όσο αίμα της καρδιάς,
δε γυρνάει ο χρόνος για μας
πού μας πάει η ζωή δεν ξέρω,
πού μας πάει, ζωή μου, εμάς

Ξέρω, δεν πρέπει
να την αφήνω την καρδιά μου να βλέπει
πως θέλω ακόμα
το δικό σου το στόμα
να παίρνει ανάσα η ζωή
γλυκιά μου αναπνοή

Γύρω μου σπίτια,
το ένα δίπλα στ’ άλλο,
φόβοι, ξενύχτια,
μα είναι κομμάτια ο ουρανός
κι όπως πέφτει
θα μου χαράζει την ψυχή
του τέλους είν’ η αρχή

Όση αγάπη κι αν σού φέρω,
όσο αίμα της καρδιάς,
δε γυρνάει ο χρόνος για μας
πού μας πάει η ζωή δεν ξέρω,
πού μας πάει, ζωή μου, εμάς
Όση αγάπη κι αν σού φέρω,
όσο αίμα της καρδιάς,
δε γυρνάει ο χρόνος για μας
μη μου κλαις γιατί υποφέρω
μη μου κλαις, μη μ’ αγαπάς