Στα Κάτω τα Πετράλωνα,
αργούσες και σε μάλωνα,
αλλά σε συγχωρούσα.
Σ’ άνοιγα πόρτα, εγώ, κι αγκαλιά,
κι όλα τα ξέχναγα μες στα φιλιά,
μα εκμεταλλευόσουνα,
το ότι σ’ αγαπούσα.

Και σ’ το ’λεγα, Χρηστάκη μου,
να μην το παρακάνεις
γιατί με θέλει κι ο Θωμάς
και μ’ αγαπάει κι ο Γιάννης.

Να βάλεις το σακάκι σου,
να πάρεις το σοκάκι σου,
να τρέξεις για τις μπούλες.
Και οι κουβέντες σου και τα λιμά
κάνουνε μόνο για το σινεμά,
και τ’ αντρικά σου δάκρυα
για τις μαθητριούλες.

Και σ’ το ’λεγα, Χρηστάκη μου,
να μην το παρακάνεις
γιατί με θέλει κι ο Θωμάς
και μ’ αγαπάει κι ο Γιάννης.

Στα Κάτω τα Πετράλωνα,
τα σφάλματά σου μπάλωνα
και σκέπαζα πολλά σου.
Μύριζες ούζο τα βράδια συχνά,
τον κουρασμένο μού έκανες πια
και άγνωστα τηλέφωνα
έβρισκα στα χαρτιά σου.

Και σ’ το ’λεγα, Χρηστάκη μου,
να μην το παρακάνεις
γιατί με θέλει κι ο Θωμάς
και μ’ αγαπάει κι ο Γιάννης.