Μικρός ο τόπος, που όρισε η τύχη μου να ζω,
ψάχνω σοκάκια και στενά να τον αφήσω πίσω.
Μικρός πολύ και άδικα στους δρόμους του γυρνώ,
ρυθμός πια δεν τού έμεινε, να βρω, να τον κρατήσω.

Κοιτάω πέρα τον ορίζοντα αχνό,
τα όρια των τόπων, δικά μου όρια είναι
μέσα μου όμορφο τραγούδι, μα βραχνό,
παίζει ξανά απ’ την αρχή, μα δε μου λέει «μείνε»

Το μέλλον λεν, στα χέρια μου πρέπει γερά να σφίξω,
μεγάλωσαν τα χέρια μου και μίκρυνε η ζωή μου.
Το όνειρο, που μ’ έθρεψε, ζητώ μόνο ν’ αγγίξω,
μα ο τόπος τούτος δε λογά, τι κρύβω στην ψυχή μου.