Χάνεται, ο καιρός που ζούμε χώρια
Χάνεται, η καρδιά πια δεν αισθάνεται
Κι οι ευχές να πέσουν άστα περιμένουν

Χάνεται, το μυαλό από ένα θαύμα πιάνεται
μα η ζωή ποτέ ξανά δε φτιάχνεται
κι είναι οι σιωπές που απομένουν

Όσα χείλη κι αν γευτείς κορμιά να αγκαλιαστείς
θα ψάχνεις πάντα εμένα
κι αν κρυφτείς σε αγκαλιές κι αγάπες δανικές
θα βλέπεις μάτια ξένα

Καίγονται, σαν χαρτί οι αναμνήσεις
Καίγονται, και ποτέ ξανά δεν λέγονται
μα δε σβήνουνε και πάντα σιγοκαίνε

Καίγονται, μα συχνά απ’ τις στάχτες ανασταίνονται
τα παλιά σημάδια φαίνονται
και η ψυχή, καρδιά και μάτια όλο κλαίνε