Αλλοπαρμένος έφτασα στο σπίτι σου μπροστά
χτυπούσα τα κουδούνια και σου τηλεφωνούσα
δεν άνοιγες κι είχες και τα φώτα ανοιχτά
για λίγο να μ’ ακούσεις και να σε δω ζητούσα

Επεσα στα σκαλοπάτια σου
κι έκλαιγα σαν το μικρό παιδί
πόσο σ’ αγαπώ σου φώναζα
μα δε γύρναγες στην πόρτα το κλειδί

Ξημερώματα με βρήκαν χάλια
στα σκαλιά σου μ’ αδειανά μπουκάλια
έφυγα απελπισμένος τη ζωή μου βρίζοντας
της καρδιάς μου ήταν πάλι γκρίζος ο ορίζοντας

Τα μάτια μου στην πόρτα καρφωμένα και υγρά
σαν άγνωστο με βλέπεις κι απάντηση δε δίνεις
τραγούδια βραχνιασμένα ακούω απ’ τα αυτοκίνητα
γιατί αγάπη μου στη μοναξιά μ’ αφήνεις