Στα ακροπέλαγα της γης
δυο νύχτες τώρα μ’ οδηγείς
με αλητεύεις στου ονείρου τη γαλήνη,
είναι το όνειρο βαθύ
κι εγώ φοβάμαι μη χαθεί
κάποια αγάπη που η συνείδησή σου σβήνει.

Βουλιάζω μέσα μου πολλά καράβια
βουλιάζω όνειρα που έρχονται τα βράδια
κι εσύ για κέρμα μου `χεις δώσει το φεγγάρι
και της ζωής τις ομορφιές μου έχεις πάρει.

Σε γκρεμισμένους ουρανούς
μέσα σε χρόνους μακρινούς
τώρα υπάρχουν λησμονιές απ’ την ψυχή μας,
έγιν’ η μοίρα αντοχή
έγιν’ ο θάνατος ευχή
κι εγώ ρωτάω ποιος θα σώσει τη ζωή μας.

Βουλιάζω μέσα μου πολλά καράβια
βουλιάζω όνειρα που έρχονται τα βράδια
κι εσύ για κέρμα μου `χεις δώσει το φεγγάρι
και της ζωής τις ομορφιές μου έχεις πάρει.