Από τα μάτια ενός παιδιού μια αχτίδα φεύγει
Όσα χρόνια κι αν περάσουν σε μια στάση περιμένει
Κι άλλες τόσες μέρες στο ταμείο ανεργίας
Καρφώνεις το βλέμμα στο πορτοφόλι μιας κυρίας
Αν ήσουν ζιγκολό θα `χες καλύτερη τύχη
Μα από κρεβάτι σε κρεβάτι δε βρίσκεις λύση
Μετά το τέλος όλοι δείχνουν πιο ξένοι
Σ’ έχουν πληρώσει για να φύγεις, όχι να μένεις
Αυτά που φαίνονται εύκολα τελικά είναι δύσκολα
Η ζωή είναι ωραία και κάθε δουλειά ένα κύκλωμα
Είσαι πάλι μόνος στη μέση του δρόμου
Στο κυκλικό όραμα στη φάση του πόνου
Στον ουρανό διαγράφονται οι αγγελίες των "Νέων"
Ανεβοκατεβαίνεις τις στήλες
Καθώς ανοίγουν οι πύλες χιλιάδων διαδρόμων
Σήμα προς κάθε γραφείο
Σου στέλνω κάποιον για να δεις
Κι έχω κι άλλους δύο
Α, ωραία, αφήστε ένα τηλέφωνο και διεύθυνση
Τα γράφεις κάτω, λάθος κίνηση
Επίσημη λύση η ανατίναξη
Μιας και κάθε αποτυχία κρύβει οργή και δύναμη

Το εκπαιδευτικό σύστημα φτιάχτηκε για να επιτύχεις
Ν’ απορροφηθείς αλλού, σ’ αλλωνών επιχειρήσεις
Για να νιώσεις πως η δουλειά σου δεν είναι αυτό που κάνεις
Από αλλού ξεκίνησες κι αλλού φτάνεις
Α, ωραία, ποιος είναι αυτός που μιλάω;
Πες μου πάλι πως θα βλέπω όνειρα κι όταν πεθάνω
Πως περισσότερο από τώρα θα μπορώ να σ’ αγαπάω
Θ’ αφήσεις την ερώτηση σ’ ένα ειδικό ν’ απαντήσει;
Θα πετάξεις, θα χαθείς, άσ’ την καρδιά σου να χτυπήσει
Είναι τόσο άσχετα όλα αυτά που λέω;
Όλα αυτά που ονειρεύτηκες κι όλα αυτά που θέλω;
Εδώ είμαστε, ένας κι ένας δύο
Δύο για δύο, δύο και δύο
Κι όταν οι άλλοι είναι πολλοί, εμείς είμαστε δύο
Γιατί έτσι πρέπει να είμαστε, δύο και δύο
Κι όταν η ουσία είναι μία, είμαστε ένας
Ένας και ένας, μπορεί και κανένας
Απ’ τους διαδρόμους που διέσχισα στέλνω σήμα
Κι ένα αντιπροσωπευτικό διαφημιστικό δείγμα

Απόγευμα στο κέντρο της πόλης
Από το βίντεο μιας βιτρίνας μεγαλώνεις
Αυτός που βλέπεις προσπαθείς να θυμηθείς ποιος είναι
Αυτός που κρύβεται ή υποτίθεται πως είναι
Θέλω να κοιτάξω από εδώ το τέλος της Γης
Δυο δευτερόλεπτα η ομορφιά της ζωής
Τυφλώνει τα μάτια σαν έκλειψη ηλίου
Κλείνεται μέσα σου σαν τέλος βιβλίου
Για μια φορά στη ζωή αυτή η δύναμη
Είναι η αθωότητα ως την αιωνιότητα
Όλα τα κτίρια δείχνουν ωραία τη νύχτα
Όλα τ’ αστέρια νιώθεις πως είναι δικά σου
Όλοι οι φίλοι που κάποτε στάθηκαν κοντά σου
Η Δήμητρα, η Νατάσα, η Μιράντα, η Αντρέα
Ο Γιάννης, ο Πάνος, ήμασταν μια παρέα
Απ’ τ’ ασανσέρ που ανεβήκαμε στέλνουμε σήμα
Αντιπροσωπευτικό διαφημιστικό ποίημα
Μείνε συντονισμένος εδώ