Κάποτε ο αέρας του πολέμου
Φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
Η έρημος απ’ το μυαλό ενός στρατιώτη
Τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
Ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ’ τη σκόνη
Η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
Τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
Κι όλες οι λέξεις στέκουν σαν διαλυμένα βαγόνια
Τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
Τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
Κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
Αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
Ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
Είναι σαν ν’ ανοίγεις Mc Donalds στην ύπαιθρο
Βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
Μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
Τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
Ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
Έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
Ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Αστραφτερή μέρα, σαν Θεός με τυφλώνεις
Κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
Όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
Όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
Σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
Ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
Ένα χαμένο κορίτσι μας κοιτάζει στα μάτια
Γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
Οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ’ το στόχο
Δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζωο
Οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
Στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
Όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
Όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
Είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
Ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ’ το τίποτα
Τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ’ τις πόλεις
Αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
Έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
Ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε