Προάστια, η τελευταία νύχτα μαζί σου
και άλλη μια φορά να γυρνώ στο σπίτι μόνος
ανάμεσα σε κίτρινα ταξί και διεθνείς ετικέτες
Και στο δρόμο ένα σχήμα που αλλάζει
σαν μάτι πίσω από φακό επαφής
Η ζωή μας κάθε μέρα αλλάζει
Μικρή μου Αθήνα είσαι η πόλη που μου μοιάζει
Ένα περιοδικό με χιλιάδες λέξεις
δεν κοστίζει τίποτα τελικά
Έξω από βόλτες δεξιά και αριστερά
κοιτάμε σαν προβολείς αναμμένοι,
ελαφρά διχασμένοι,
ξυστά κατεστραμμένοι
"Έλα να φύγουμε μαζί"
πάντα αυτό μου έλεγες
Τη μία με ήθελες, την άλλη όχι
Και όλα αυτά που είμαστε
σαν αυτοκίνητα που διανύουν την απόσταση
πριν γίνει η σχέση σε μια απέραντη έκταση
ή οριστικά μόνος στη μέση του δρόμου

Κι η νύχτα απόψε δείχνει τόσο ωραία
μόνος ή χωρίς παρέα
Σαν μια στιγμή που δεν καταλαβαίνεις
Σαν παιχνίδι που ποτέ δεν το χορταίνεις
Εσύ κι εγώ απάνω στο κρεβάτι
κοιτάμε το φεγγάρι με ένα πολύχρωμο μάτι
από του κόσμου τις ατέλειωτες ταράτσες
μέχρι των ταξί τους αστικούς χάρτες, πιάτσες
Θα συγκρούομαι πάντα
στη μαγική σου πλάτη
Θα σε ψάχνω στα πιο αδιάφορα πάρτι
μέχρι η αγάπη να με διαλύσει
μέχρι η δίψα μου να σβήσει
μέχρι η δύναμη να γίνει παράνοια
να σπάσουν όλα τα κόκκινα φανάρια
Και τα φιλιά να γίνουν διάστημα
σαν αυτοκίνητα που διανύουν την απόσταση
πριν γίνει η σχέση σε μια απέραντη έκταση
ή οριστικά μόνος στη μέση του δρόμου