Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας δράκος απου είχε χίλια δόντια σουβλερά.
Αυτός ο δράκος παιδιά μου είχε ρημάξει τον τόπο.
Του άρεσε να τρώει σάρκες από παλληκάρια κι από λυγερόκορμες παρθένες.
Τον βάραγαν τα παλληκάρια κατάσαρκα, αλλά τίποτες.
Αντίς να σκοτώνεται ο δράκος, έσπαγαν τα σπαθιά των παλικαριών.
Και πέρναγαν τα χρόνια κι ο δράκος ρήμαζε τον τόπο και πρήζοταν η κοιλιά του.
Σ’ ένα χωριό όμως γεννήθηκε ένας λεβέντης, ένα ρηγόπουλο που δεν μπόραγε να βλέπει
τον τόπο του να τον ρημάζουν και τον δράκο να τρώει τις σάρκες των παιδιών.
Σκέφτηκε λοιπόν χίλιες νύχτες και βρήκε ένα φάρμακο που το λέγαν λόγο.
Αυτό, είπε θα το σπείρω και όταν θα καρπίσει θα έχει τέτοιο δηλητήριο
που όταν θα το τρώει ο δράκος θα του πέφτουν ένα ένα τα δόντια. Κι έτσι έγινε.
Ύστερις από πολλά χρόνια κάρπισε το δέντρο που έβγανε το φάρμακο που το λέγανε λόγο.
Πήραν τα παλληκάρια απ’ το λόγο και πασάλειψαν τα κορμιά τους κι όταν ο δράκος
πάγαινε να τα κατασπαράξει του έπεφταν τα δόντια ώσπου δεν του έμεινε κανένα δόντι.
Τότες τον έπιασαν, τον έσυραν δεμένο στην πλατεία του χωριού κι εκεί ο πιο λεβέντης
του `δωσε μια σπαθιά και το σκότωσε. Έτσι ησύχασε ο τόπος απ’ τον δράκο
και τα παλληκάρια και οι λυγερές αντίς να πασχίζουν πώς να εξοντώσουν τον δράκο,
έσπερναν, θέριζαν και τραγούδαγαν.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.