Θέλω αυτάρκεια να νιώσω με τα λίγα αυτά που έχω,
άλλο δράμα στη ζωή μου πια δεν το αντέχω.
Ήρθε η ώρα στη μιζέρια μου ν’ ασκήσω βέτο
γιατί σκοτείνιασε πολύ που τώρα πια δε βλέπω.
Σ’ ότι με χαλάει έμαθα να αντέχω
με τη φαντασία μου ελεύθερος να τρέχω.
Η ζωή πολλές φορές μοιάζει με εικόνα,
αλλάζουμε διαθέσεις κι αυτή αλλάζει χρώμα.
Αλλάζουν εποχές καλοκαίρι και χειμώνα,
περνάνε τα λεπτά και αυτά γίνονται τώρα.
Πόσα σπαταλάμε στης καριέρας τον αγώνα
πόσο γρήγορα το αύριο γίνεται τώρα.
Τι θα θυμόμαστε όταν περάσουνε τα χρόνια,
τί θα καταφέρουμε με μίσος και διχόνοια.
Φύγε απ’ την ψυχή σου και αυτή θα ζει αιώνια,
μη μοιραστείς τα θέλω σου με δόσεις και κουπόνια.

Γι’ άλλη μια φορά
Γι’ αυτό...

Πάρε λίγο φως από τον ήλιο που ανατέλλει
κι όταν πάλι δύσει αυτό το φως θα σε ζεσταίνει.
Εν τέλει τι είναι αυτό που απομένει,
ποιοί κέρδισαν πραγματικά, ποιοί μοιάζουνε χαμένοι;

Θέλω να δω μια μέρα που ο ήλιος θα λάμψει,
μπορεί να φωτίσει αδικίες, μίση, άγχη και λάθη.
Να υπάρχει δουλειά κι όχι δουλεία
κι όχι το χρήμα να ‘ναι θρησκεία.
Η ζωή να αποκτήσει αξία μακριά από την ανία.
Το νόημα ακόμα ψάχνω, μα έχω ρίξει τα θεμέλια.
Η ζωή δε δόθηκε για να’ ναι πάντα τέλεια.
Μάθε να αντιδράς λίγο αυθόρμητα και αυθαίρετα.
Κράτα τα όνειρα σου ζωντανά, απλά κι ελεύθερα.
Άσε το μυαλό χωρίς φανατισμό
να ζήσει απαλλαγμένο από τον εγωισμό.
Να μην υπάρχει έγκλημα, να μην υπάρχουν φταίχτες,
να μην υπάρχουν άποροι ούτε ρακοσυλλέκτες.
Να μην υπάρχουν λόγια σε μπαλκόνια από ψεύτες,
να μην αλώνουνε λαούς, να στέλνουνε ευχές,
Να μην υπάρχει άλλο πολεμική δράση,
να μην υπάρχουν πια νεκροί στη γη από άκρη σε άκρη.

Πάρε λίγο φως από τον ήλιο που ανατέλλει
κι όταν πάλι δύσει αυτό το φως θα σε ζεσταίνει.
Εν τέλει τι είναι αυτό που απομένει,
ποιοί κέρδισαν πραγματικά, ποιοί μοιάζουνε χαμένοι;