Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ’ ένα πέλαγος βαθύ
του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ’ άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν
μ’ άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι

Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιο μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν’ αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να `βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα