Φεύγουν και χάνονται, οι αγάπες και οι φίλοι,
μες στην ομίχλη του μυαλού, και στη σκουριά του χρόνου
κλείνει η ζωή μου όπως κλείνει ένα κοχύλι,
κι εγώ σε ψάχνω σαν τρελός μες στις ακτές του πόνου.

Τι μου ανήκει, τελικά, τι μου ανήκει
σαν μετανάστης τριγυρνώ στη Σαλονίκη
τι μου ανήκει, τελικά, τι μου ανήκει
είν’ η αγάπη σου ισόβια καταδίκη.

Είναι τα όνειρα της νύχτας λιποτάχτες
που ταξιδεύουν το μυαλό σε μυστικές πατρίδες
κι όλα τ’ αστέρια έχουν γίνει απόψε κράχτες
για το ταξίδι της καρδιάς, γι αυτά που εσύ δεν είδες.

Τι μου ανήκει, τελικά, τι μου ανήκει
σαν μετανάστης τριγυρνώ στη Σαλονίκη
τι μου ανήκει, τελικά, τι μου ανήκει
είν’ η αγάπη σου ισόβια καταδίκη.