Εγώ απ’ τα δεκάξι μου
την είχα βρει την άκρη
κι όταν σου είπα σ’ αγαπώ
ήξερα τι θα χρεωθώ
τα μάτια σου που ζήσανε
χωρίς να βγάλουν δάκρυ

Κλείσε το φως
κι άσε με κι απόψε όλα να στα δώσω
Κλείσε το φως
και πάρε με να φτάσω εκεί που πας
Τη νοσταλγία σου εγώ θα τη σκοτώσω
μονάχα όταν ξεχάσω πως φιλάς

Δεν είναι και για θάνατο
ανθρώπινα τα λάθη
όταν μου είπες δεν μπορώ
εγώ δεν είχα τον καιρό
το τέλος ήταν σίγουρο
ότι ποτέ δε θα ‘ρθει