Μέρα ξανθή, μέρα σιωπηλή
θα σβήσω μες στους ποταμούς
τα δάκρυα και τους καημούς
κι αυτό που με πληγώνει

θα ντύσω τη φωτιά φουσκοθαλασσιά
φλόγα του γιαλού
ξεχασμένη στα μετάξια τ’ ουρανού

είσαι σταγόνα που κυλάει
δάκρυ καυτό που μου ζητάει να σ’ αγαπάω
είμαι βροχή που σε δροσίζει
είσαι το κάτι που αρχίζει
και σ’ αγαπάω.

Μέρα ξανθή, μέρα σιωπηλή
πάνω στο χνούδι στεναγμών και στα φιλιά των στεναγμών
η αγάπη μου φουντώνει, αχ με πληγώνει

θα ντύσω τη φωτιά φουσκοθαλασσιά
φλόγα του γιαλού
ξεχασμένη στα μετάξια τ’ ουρανού

είσαι αέρας που φυσάει
χτύπος καρδιάς που μου ζητάει
να σ’ αγαπάω

είσαι ένα σύνεφο που πάει
είμαι το χώμα που διψάει και σ’ αγαπάω.