(Αρτέμης)
Πάνε χρόνια από τότε που η Περσεφόνη,
έφαγε το παραμύθι με τον φακό και με την οθόνη.
Τώρα από σαλόνι σε σαλόνι, ρουφάει σκόνη,
κι αναζητά τον χορηγό με το μεγάλο πορτοφόλι.
Σκορπίζει σαν ανεμώνη,
φταίνε οι δρόμοι που παίρνει
Μπλεγμένη σε τρίγωνα κι άλλα σχήματα
η ίδια διατείνεται πώς ψάχνει τον άγγελο φύλακα,
δε νιώθει ότι γίνεται αυτό πού λένε "δεσμοβίζιτα".
Πίκρα!
κάνει τόσες εκτρώσεις με την ίδια ευκολία,
πού κάποια θα μασούσε μία τσίχλα.
O γιατρός είπ’ έχει πρόβλημα στη μήτρα,
κι ίσως μία μέρα,
όσο κι αν θέλει δε θα μπορεί να γίνει μητέρα.
Φρίκη,
για τη ζοφώδη κλίση πού `χει ακολουθήσει!
Εύχομαι ν’ ανανήψει τ’ άλλοτε φωτεινό κορίτσι,
να νιώσει αγάπη,
να πάψει να κινείται στο σκοτάδι,
σαν τις ιέρειες πού υπηρετούσαν την `Εκάτη!

Επιμελώδημα:

Περσεφόνη! Περσεφόνη!
Τ’ όνομα σου τι δηλώνει;
Περσεφόνη ένα μόνο!
Φέρνεις φως ή φέρνεις φόνο;

(Ευθύμης)
Λοιπόν θυμάμαι μία κοπέλα,
που τη φώναζαν Πέρσα.
Όπου club, party κι event, αυτή ήτανε μέσα.
Με κερασμένα τα πάντα:
τσιγάρα, ναρκωτικά και ποτά.
Δεν λέω... Σίγουρα περνούσε καλά.
Και την γνωρίζανε όλοι,
γνωστοί και φίλοι των φίλων.
Ποτέ δεν έφευγε μόνη
αλλά ποτέ με τον ίδιον.
Είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο για αυτό το σκοπό.
Είχαν περάσει πολλοί.
Είχα περάσει κι εγώ.
Μα, όπως όλα τα όμορφα έχουνε πάντα ένα τέρμα,
δικό της τέρμα ήταν ή πρώτη της ρυτίδα στο δέρμα
Γυρνά το κέρμα.
Νόμιζε πώς θα `ταν νέα για πάντα.
Μα, την πετάξαν σαν σκουπίδι μετά τα τριάντα.
Κι αφού έχει χάσει το όπλο πού γεννάει τον πόθο,
ακόμα ψάχνει τον τρόπο να ξεγελάσει το χρόνο.
Ακόμα σκλάβα του πάθους.
Ακόμα ή νύχτα την τρέφει
αφού δεν βλέπει
τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.
(Επιμελώδημα)

(Ευθύμης)
Περσεφόνη! Περσεφόνη!
Πόσο θα λάμπεις στην νύχτα πού σε κυκλώνει,
Περσεφόνη;
Σκέψου αν θες κι απάντηση δώσ’ μου.
Ποσό κοστίζει το στέμμα του Κάτω Κόσμου;

(Επιμελώδημα)