Ποιος δεν έκλαψε στα ξένα
μέσα στην απελπισιά,
σαν οι πίκρες του φουντώνουν
και του ζωνουν την καρδιά,
σαν οι πίκρες του φουντώνουν
και του ζω, και του ζωνουν την καρδιά.

Ποιος δε φώναξε, μανούλα,
έστω και για μια φορά,
μεσ’ της μοναξιάς τη θλίψη
και τη μαύρη συμφορά,
μεσ’ της μοναξιάς τη θλίψη
και στη μα, και στη μαύρη συμφορά.

Μάνα μου, γλυκιά μανούλα,
μεσ’ τις μπόρες συντροφιά,
τ’ όνομά σου βρίσκω πάντα
στους καημούς παρηγοριά,
τ’ όνομά σου βρίσκω πάντα
στους καημούς, στους καημούς παρηγοριά.