Μεσάνυχτα και ξαγρυπνώ
για μια γυναίκα π’αγαπώ
κι ο πόνος με σπαράζει,
που να ‘ναι τώρα που γυρνά,
τα χάδια της σε ποιον κερνά,
ποιος να την αγκαλιάζει.

Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις,
εκείνη συλλογίζομαι
και συ δεν ξημερώνεις.

Γυναίκα δίχως αίσθημα
ήταν μεγάλο έγκλημα,
αυτό που μου ‘χεις κάνει,
μα ‘γώ δε σε τιμώρησα
κι αν ήταν άλλος φόνισσα,
θα είχες πια πεθάνει.

Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις,
εκείνη συλλογίζομαι
και συ δεν ξημερώνεις.

Μετ’απο τέτοια προσβολή
άλλη γυναλικα στη ζωή
δε θέλω ν’αγαπήσω,
εδώ σ’αυτήν την ερημιά
με τον καημό μου συντρφιά
μονάχος μου θα ζήσω.

Νύχτα χωρίς ξημέρωμα
τα στήθια μου πληγώνεις,
εκείνη συλλογίζομαι
και συ δεν ξημερώνεις.