Πάρ’ το όπως θες!
Πάρ `το όπως σε βολεύει!
Αφού ό,τι σε βολεύει λες,
πάρ’ το όπως!

Πιο πωρωμένος γυρνάω.
Τη Βαβυλώνα πολεμάω.
Κι όταν μιλάω ό,τι κι αν λέω το εννοώ
και νεύρα σπάω.
Μερικοί κοκκινίζουν,
σαστίζουν, αφρίζουν,
φωνάζουν.
Μα τώρα πια κανέναν δε φοβίζουν.
Ο τύπος μας θάβει.
Τα αίματα ανάβει.
Γκάλοπ, ενδείξεις
σε κάνουν να φρίξεις.
DJς κωλώνουν,
και τα μπαλώνουν,
Χα!!
Πεσμένο το θύμα,
που `χει αφήσει η ρίμα.
Το παραλήρημα,
μετά από ένα ποίημα,
Για μας λυρικό,
όμως καταλυτικό
στον πλαστό σου κόσμο,
τον αρρωστημένο.
Αρχίζεις και παίρνεις το βλέμμα το βλαμμένο.
Μα από σένα πια τίποτα δεν περιμένω.
Ούτε από τους δικούς σου!
τους κολλητούς σου,
τα ζόμπι σου,
τους ζωντανούς νεκρούς σου.
Δεν παρασύρομαι απ’ αυτές τις κότες.
Να φεύγω θέλω!
Ανοίξτε τις πόρτες.
Η γερουσία πάνω στα καροτσάκια.
Κι από πίσω να σπρώχνουν χιλιάδες τσιράκια.
Τριγυρίζουν λυσσασμένες πουτάνες
που τσακώνονται ποιες θα αλλάζουν τις πάνες.
666 ρασοφόροι φαρισαίοι
σε κοιτάνε, απ’ τα τζάμια τα φιμέ,
της Μερσεντές καθώς περνάνε.
'Κονομάνε.
Σε δουλεύουν κανονικά.
Και πίσω από την πλάτη σου
γελάνε ειρωνικά.
Μη λες `'είναι ψέμα!