Η κοινωνία μοιάζει μ’ έναν ποταμό,
που παρασύρει ό,τι βρει στο πέρασμά του
και δε γλιτώνει απ’ τον άδικο πνιγμό,
ο κάθε άνθρωπος που πέφετι στα νερά του.

Ένα ποτάμι είσαι και συ,
βρε παλιοκοινωνία,
που κάνεις κάθε άνθρωπο,
να ζει στην αγωνία,
να ζει στην αγωνία.

Όταν βρεθείς μέσ’ στο μεγάλο ποταμό,
τίποτα πια δε σε γλιτώνει απ’ την ορμή του,
σε βασανίζει και σε σπρώχνει στο χαμό
και σ’ έχει δέσει πια η μοίρα σου μαζί του.

Ένα ποτάμι είσαι και συ,
βρε παλιοκοινωνία,
που κάνεις κάθε άνθρωπο,
να ζει στην αγωνία,
να ζει στην αγωνία.

Η κοινωνία μοιάζει μ’ έναν ποταμό,
που πότε ήσυχα κυλάει και σε πάει,
σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό
και πότε άγρια στα βάθη σε τραβάει.

Ένα ποτάμι είσαι και συ,
βρε παλιοκοινωνία,
που κάνεις κάθε άνθρωπο,
να ζει στην αγωνία,
να ζει στην αγωνία.