Φόρεσα κόκκινα λουστρίνια
η νύχτα πέφτει σαν βροχή
είκοσι χρόνια η ίδια γκίνια
η ξεχασμένη ενοχή

σ’ ένα κορμί που με στηρίζει
ήταν δική μου επιλογή
κι αν ξένο σώμα με αγγίζει
ποιος είναι ξένος ποιος θα πει;

Ιδρώνουν τρέμοντας τ’ αγόρια
και μες του πάθους τις σιωπές
ζητούν σε μένα παρηγόρια
για τις κρυμμένες τους ντροπές

Δεν παριστάνω την αγία
μένω κι ακούω μοναχά
μα της ψυχής την αγωνία
ίσως τη νιώθω πιο καλά

Γυμνή η νύχτα κι επιτρέπει
ν’ ακούσεις κάθε της τριγμό
εδώ λυγίζουνε τα πρέπει
και σπάει η ανάσα σε λυγμό

Κι εγώ που πια δεν περιμένω
και δε ζητάω πιο πολλά
απ’ τα υπόγεια κατεβαίνω
στα πιο βαθιά τους μυστικά