Σαν νιφάδα χιονιού
στο περβάζι του νου καθισμένη
στο λευκό νυχτικό
το κορμί της γυμνό ανασαίνει
το υγρό της φιλί
απ’ την κρύα αυλή θα μου δώσει
της ανοίγω να μπει
μα την ίδια στιγμή θα μου λιώσει

Ποιος αιώνας, ποιος χειμώνας, ποιος Δεκέμβρης
σου `πε πάνω στη ζωή μου να επέμβεις;
Ποιος αιώνας, ποιος χειμώνας, ποιο φεγγάρι;
Ο, τι έχω και δεν έχω θα μου πάρει;

Η καρδιά μου χτυπά
το τοπίο μπροστά μου κοιτάζω
να γυρίσεις κι εγώ
σ’ ένα τζάμι θολό θα σου γράφω
σ’ αγαπάω πολύ
μείνε πάντα εκεί να γλιτώσεις
γιατί μεσα αν μπεις
σ’ αγαπώ θα μου πεις και θα λιώσεις