Τα όχι μου και τα ναι, σε ένα δωμάτιο κλεισμένα
να λογαριάζονται λες για να κερδίσουν εσένα
με ξεκουφαίνει η σιωπή κι αιχμάλωτο με κρατάει
πάντα το ίδιο ρεφραίν αλύπητα μου χτυπάει

Θα πρέπει να `ταν αγάπη, γιατί μου λείπεις πολύ
σαν την αρμύρα που μένει σε μια πληγή ανοιχτή
Θα πρέπει να `ταν αγάπη, όμως ποτέ μη μου πεις
τώρα που ζούμε πια χώρια, πως όλα εσύ τα μπορείς

Τα όχι μου και τα ναι μέσα στη νύχτα ξυπνάνε
μια από `δω, μια από `κει, δεν ξέρουν καν που με πάνε
υπήρξε κάτι εδώ που δυνατά μας συνδέει
αυτό το κάτι ξανά απόψε τόσο με καίει

Θα πρέπει να `ταν αγάπη, γιατί μου λείπεις πολύ
σαν την αρμύρα που μένει σε μια πληγή ανοιχτή
Θα πρέπει να `ταν αγάπη, όμως ποτέ μη μου πεις
τώρα που ζούμε πια χώρια, πως όλα εσύ τα μπορείς

Τα όχι μου και τα ναι αν το σκεφτείς κατά βάθος
δεν κάνουν τίποτα απλά κι έτσι γλιτώνουν το λάθος
έτσι γλιτώνουν ζωή έτσι γλιτώνουν με πόνο
εδώ κοντά μου πιστά, ποτέ δε μ’ άφησαν μόνο

Θα πρέπει να `ταν αγάπη, γιατί μου λείπεις πολύ
σαν την αρμύρα που μένει σε μια πληγή ανοιχτή
Θα πρέπει να `ταν αγάπη, όμως ποτέ μη μου πεις
τώρα που ζούμε πια χώρια, πως όλα εσύ τα μπορείς
τώρα που ζούμε πια χώρια, πως όλα εσύ τα μπορείς