Δηλητήριο γλυκό όταν σκοτεινιάζει η μνήμη
να μην θυμάμαι θέλω τόσα, μα η πληγή δεν κλείνει
ο φόβος γύρω μου θα μείνει...
μαύρο φως που η ομίχλη δίνει
μα για να δώσω μια να φύγω από `δω
πρέπει να γίνει μηδέν...
πρέπει να γίνουνε τα λόγια στάχτη,
να σκοτώσω το χειμώνα που δεν είδα κι έχω πάθει
απ’ τα δικά μου πάθη
μα τι να δω αφού σκεπάζω τα μάτια σ’ όλα τα λάθη...
Τι κι αν δε μάθει ο υποφαινόμενος, τι κι αν δε μάθει...
εγώ σου δίνω λουλούδι, εσύ μου δίνεις αγκάθι
πόσα να μάθω απ’ τη ζωή που το μυαλό δεν πλάθει
παντρεύτηκα τη τρέλα μου σ’ όλα τα μήκη και βάθη...
να σε γνωρίσω μάλλον θέλω ξανά
νιώθω καλύτερα όταν κλέβω τα όμορφα σου μυστικά
μου `χεις πει μονάχα για αυτά που βάζουν φωτιά
γι’ αυτό έχω βάλει στο κιβώτιο νεκρά και προχωράω
μήπως μάθω στη στεριά σου να ακουμπάω
στο ρελαντί τσουλάω και μετά βουτάω...

ΡΕΦΡΕΝ
Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν’ η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
μαθαίνω δύσκολα πως δίνεις το κλειδί σου
θέλω εξίσου κάθε ώρα μου δική σου...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν’ η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
απ’ το μηδέν στο είμαι κόβω βόλτες αυτό θυμήσου...

Τι να πω, πάει εφτά το πρωί
στην αυγή η ψυχή μάλλον βγαίνει καθαρή
το μηδέν μοιάζει με δύση και το είμαι με ανατολή
μα και ανάποδη να είναι η διαδρομή αυτό αρκεί
το ζουμί μάλλον θα είναι εκεί για την κακιά στιγμή
όλο το δηλητήριο που ήπια θα καεί μες το σκοτάδι
η νύχτα όλο παίρνει, μισό μου δίνει χάδι,
Θεός και πλάνη που με πάει στον Ουρανό ή τον Άδη...
μα το πρωί εξακολουθεί την νύχτα να σκοτώνει
εκεί πιάνω τιμόνι...
και πόσο μόνη έιν’ η ζωή μου... μόνη
έτσι τραβιέμαι στο βυθό όταν το μυαλό διπλώνει
αν θα γυρίσω θα `μαι πάλι ένα πιόνι
προτιμώ το βυθό μου λοιπόν κι ας είναι τέρμα...
άλλο τόσο είν’ ο ουρανός μου τέρμα
πόσο να δώσω στη ζωή μου ακόμα σπέρμα
όταν βολτάρει το βλέμμα είν’ όλα ψέμα...

ΡΕΦΡΕΝ
Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν’ η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
μαθαίνω δύσκολα πως δίνεις το κλειδί σου
θέλω εξίσου κάθε ώρα μου δική σου...

Ζωή μικρή βούτα βαθιά και πάρε με μαζί σου
είν’ η στιγμή μαζί σου κόλαση μα και νησί του παραδείσου
απ’ το μηδέν στο είμαι κόβω βόλτες αυτό θυμήσου...