Η ύπαρξή σου ολόλαμπρη προβάλλει
σαν μια δεσμίδα φως μες στο σκοτάδι
τρυπάει τα στεγανά της μοναξιάς μου
το φάντασμα της ερημιάς μου

Μα όταν φαντάζομαι όταν εφευρίσκω
μικρούλα μου σε χάνω δε σε βρίσκω
και σαν ηφαίστειο εν ενεργεία
με λιώνεις σαν την Πομπηία

Μέσα στης φαντασίας μου τους νόμους
παίζω μαζί σου κλέφτες κι αστυνόμους
κι όταν εσύ τρικλοποδιές μου βάζεις
από τα όρια με βγάζεις

Σαν τρέχω πίσω σου λαχανιασμένος
νιώθω τι πάει να πει να σαι χαμένος
καθώς με νάζια και με τσαλιμάκια
μου βγάζεις και τα δυο ματάκια

Και μοναχούλης και αποκαμωμένος
γυρίζω μες στους δρόμους ο καημένος
κάπου να τη βολέψω πάλι ψάχνω
μα ίδιο τέλος πάλι θα `χω