Αδύνατον μου φαίνεται μα ζήσω άλλη μια μέρα,
στο σπίτι με τη μάνα μου συνέχεια να μιλάει,
μαζεύει αποτσίγαρα, θα πάθουμε χολέρα,
άνοιξε τα παράθυρα δε σε αντέχω πια.

Ένα μικρό ελάττωμα δε διόρθωσες ποτέ σου,
θα φύγω με την έννοια σου και δε θ’ αναπαυτώ,
άλλαξε ένα εσώρουχο, απ’ τις υπερβολές σου,
προτού σ’ αποτελειώσουνε, εγώ θα τρελαθώ.

Αδύνατον, απίστευτο κι όμως αληθινό
η μπέμπα φέτος γίνεται εξήντα δυο χρονών,
κι είναι το ίδιο αδύναμη, το ίδιο δολοφόνος,
κι ας προθερμαίνονται άδικα το τέλος και ο χρόνος.

Μητέρα απ’ τα δεκαεννιά, ταυτόχρονα ερωμένη,
του αύριο το παλιόρουχο να ράψει προσπαθεί,
και φτάνει ως το σήμερα συνέχεια τρομαγμένη,
ξαναχυμάει στη Χίμαιρα να σώσει το παιδί.

Όλα τριγύρω άφτιαχτα κι αγουροξυπνημένα,
ηρέμησε αγαπούλα μου κι άσε με να σ’ το πω,
μια πρόβα μόνο κάνουμε, ζωής, μες στην αρένα,
μα δεν υπάρχει θεατής, μονάχα εμείς οι δυο.

Αδύνατον, απίστευτο κι όμως αληθινό
η μπέμπα φέτος γίνεται εξήντα δυο χρονών,
κι είναι το ίδιο αδύναμη, το ίδιο δολοφόνος,
κι ας προθερμαίνονται άδικα το τέλος και ο χρόνος.

Το τέλος, Ιουλιέτα μου, θα είναι η αρχή μας,
αρχή για την επόμενη ερωτική σκηνή μας,
τότε `'ψυχή και σώματι'’ θα μεταμορφωθούμε,
στο οστεοφυλάκιο του ονείρου μας θα μπούμε.

Κι αν κάτι θα μας θυμηθεί κι αν κάτι μας ξεθάψει,
θα είναι ένα γέλιο αγγελικό που θα σε αντιγράψει.

Αδύνατον, απίστευτο κι όμως αληθινό
η μπέμπα φέτος γίνεται εξήντα δυο χρονών,
κι είναι το ίδιο αδύναμη, το ίδιο δολοφόνος,
κι ας προθερμαίνονται άδικα το τέλος και ο χρόνος.