Πάλι τα ίδια θα μου πεις
δεν έχεις χρόνο να με δεις
σ’ ένα δωμάτιο φτηνό
θα μου θυμίσεις ότι ζω
μονάχα για να σ’ αγαπώ.

Όταν με παίρνεις αγκαλιά
σβήνει η καρδιά μου τα παλιά
στις υποσχέσεις σου μεθώ
κι ό, σα μου έκανες ξεχνώ
γιατί ακόμα σ’ αγαπώ.

Αδυναμία μου, πάλι μ’ έκανες να φύγω
απ’ τον καημό σου είχα πει πως θα ξεφύγω,
αδυναμία μου, στο μυαλό μου τριγυρίζει,
μια επιθυμία, που κοντά σου με γυρίζει,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη.

Τη μεγαλύτερη στιγμή
κάνεις Θεό τη λογική
σαν προδοσία με φιλάς
το ρολογάκι σου κοιτάς
και ένα αντίο μου πετάς.

Πίνω στα λόγια σου φωτιά
κι έχω τον πόνο συντροφιά
όνειρο είσαι κι ουρανός
έρωτας, άνεμος, Θεός,
κρυφός μου αναστεναγμός.

Αδυναμία μου, πάλι μ’ έκανες να φύγω
απ’ τον καημό σου είχα πει πως θα ξεφύγω,
αδυναμία μου, στο μυαλό μου τριγυρίζει,
μια επιθυμία, που κοντά σου με γυρίζει,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη,
αδυναμία μου μεγάλη, αδυναμία μου μεγάλη.