Σβήστ’ από δίπλα μου σκιές και οπτασίες,
σβήστ’ απ’ το νου μου λογισμοί και φαντασίες,
δεν είν’ αλήθεια πως χαϊδεύω τα μαλλιά της,
εκείνη έφυγε, κι αυτό που βλέπω είναι η σκιά της.

Και τι δε θα `δινα να βρίσκομαι κοντά σου,
είναι μαρτύριο να ζω με τη σκιά σου,
είναι μαρτύριο να ζω με τη σκιά σου,
και τι δε θα `δινα να βρίσκομαι κοντά σου.

Φλόγες μου καίνε την καρδιά στη θύμισή της,
σαν αγκαλιάζω με τη σκέψη το κορμί της,
δεν είν’ αλήθεια πως μου δίνει τα φιλιά της,
εκείνη έφυγε, κι αυτό που βλέπω είναι η σκιά της.

Και τι δε θα `δινα να βρίσκομαι κοντά σου,
είναι μαρτύριο να ζω με τη σκιά σου,
είναι μαρτύριο να ζω με τη σκιά σου,
και τι δε θα `δινα να βρίσκομαι κοντά σου.