Εντάξει κι εσύ έχεις χαθεί… κι εγώ
Αλλά μερικές φορές βγαίνει το παράπονο και θες να γράψεις… κι απλά γράφεις… σκεπτόμενα όντα… τα λέμε χύμα...

Κάθε φορά που χάνομαι και με το μυαλό μου σκέφτομαι
Είναι κάθε φορά που μάχομαι
Είναι κάθε φορά που τρελαίνομαι
Μέσα μου τα πάντα πέφτουνε σαν να ναι ντόμινο
Οι γύρω μου συνέχεια κοιμούνται μα κάνω θόρυβο
Είναι κουφοί, άραγε είναι νεκροί;
H σελίδα τους παραμένει λευκή
Είναι κομμένα τα φτερά σε κάθε πλάτη
Πρώτα βάλε βάση μετά χτίσε παλάτι
Γίνε κι εσύ λίγο παιδί το χεις ανάγκη
Γίνει σημείο που κρύβεται σ’ ένα χάρτη
Αν όλα κάποτε χαθούνε και φοβηθείς γίνομαι και κράτημα σε γκρεμό για να κρατηθείς
Να το θυμάσαι αν είσαι αδερφός μου
Και να λυπάσαι αν είσαι αντίπαλός μου

Αναρωτιέμαι πόσο να με νιώθεις
Δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις
Δεν έγινα ποτέ φωτιά που καίει όνειρα
Είμαι παιδί δε με νοιάζει αν είναι πρόβλημα
Κι όταν χάνομαι ανάμεσά σε τόσους, ανθρώπους μάχομαι
Όχι για να κλέψω το φως τους

Αναρωτιέμαι πόσο να με νιώθεις
Δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις
Δεν έγινα ποτέ φωτιά που καίει όνειρα
Είμαι παιδί δε με νοιάζει αν είναι πρόβλημα
Κι όταν χάνομαι ανάμεσά σε τόσους, ανθρώπους μάχομαι
Όχι για να κλέψω το φως τους

Κάθε φορά που χάνομαι μέσα σε σκέψεις… τρελαίνομαι…
Όχι πως με ενοχλεί... απλά στο χαρτί ξεσπάω…

Εγώ δεν ντράπηκα για αυτά που έχω κάνει
Και δε μετάνιωσα για αυτά που έχω πει
Εγώ σηκώνομαι μάγκα σαν το φεγγάρι
Και ζωντανεύω να πεθάνει η σιωπή
Είναι η Ελλάδα καθαρή στη βιτρίνα όταν ποζάρει μα η βρόμα ξεπροβάλει στην Αθήνα
Πόσο κάνει να πουλήσετε όνειρα και πιστεύω;
Ένα σύστημα μπουρδέλο προγραμματισμένο
Η αντίδραση θεωρείται κάτι απαγορευμένο
Περιμένω χρόνια τη μόδα να φύγει μα κάτι χειρότερο φτάνει
Και πάλι σαν εννιακέφαλο φίδι δε χαρίζει δεν είναι παιχνίδι, σε κοιμίζει

Κάθε φορά που χάνομαι και με το μυαλό μου σκέφτομαι
Είναι κάθε φορά που μάχομαι κάθε φορά που τρελαίνομαι…

Αναρωτιέμαι πόσο να ‘μαι νιώθεις
Δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις
Δεν έγινα ποτέ φωτιά που καίει όνειρα
Είμαι παιδί δε με νοιάζει αν είναι πρόβλημα
Κι όταν χάνομαι ανάμεσά σε τόσους, ανθρώπους μάχομαι
Όχι για να κλέψω το φως τους

Αναρωτιέμαι πόσο να ‘μαι νιώθεις
Δεν έγινα ποτέ ο λόγος που κρυώνεις
Δεν έγινα ποτέ φωτιά που καίει όνειρα
Είμαι παιδί δε με νοιάζει αν είναι πρόβλημα
Κι όταν χάνομαι ανάμεσά σε τόσους, ανθρώπους μάχομαι
Όχι για να κλέψω το φως τους