Είσαι βρε χήρα όμορφη,
έχεις και σκέρτσα φίνα,
που ξετρελαίνεις το ντουνιά
και όλη την Αθήνα, όπλες,
και όλη την Αθήνα.

Σαν περπατείς ρίχνεις ματιές,
χαμογελάς λιγάκι
κι όποιος γυρίσει και σε δει
τον λιώνεις σαν κεράκι, όπλες,
τον λιώνεις σαν κεράκι.

Ετσι κι εμένα μ’ έμπλεξες
μια μέρα στο Παγκράτι
και απο τότε χήρα μου
για σε δεν κλείνω μάτι, όπλες
για σε δεν κλείνω μάτι.

Ολη τη νύχτα σκέφτομαι,
το πως θα σ’ αποχτήσω,
γιατί, βρε χήρα, δεν μπορώ,
χωρίς εσέ να ζήσω, όπλες,
χωρίς εσέ να ζήσω.