Μεσ’ στην Αθήνα τριγυρνάς κακούργα και κουνιέσαι
και από μένανε κρυφά με άλλονε ξηγιέσαι
και από μένανε κρυφά με άλλονε ξηγιέσαι.

Εχθές το βράδυ ήσουνα στο Φάληρο μαζί του
και μεσ’ στη μπύρα φώναζες πως θα γενείς δική του
και μεσ’ στη μπύρα φώναζες πως θα γενείς δική του.

Σε μέθυσε και έσπαζες καθρέφτες ποτηράκια,
στην αγκαλιά του έγερνες και του `δινες φιλάκια,
στην αγκαλιά του έγερνες και του `δινες φιλάκια.

Και μένανε με ξέχασες, κακούργα θα μ’ αφήσεις,
τώρα που με κατάστρεψες μ’ αυτόν θέλεις να ζήσεις,
τώρα που με κατάστρεψες μ’ αυτόν θέλεις να ζήσεις.

Δε θα γλιτώσεις, άπονε, το ξέρεις πως με λένε,
θα κάμω τα ματάκια σου, βρε άπονη, να κλαίνε,
θα κάμω τα ματάκια σου, βρε άπονη, να κλαίνε.

Δε θα σ’ αφήσω να χαρείς, μ’ αυτόνε δε θα ζήσεις,
από τον κόσμο θα χαθεί σαν του ξαναμιλήσεις,
από τον κόσμο θα χαθεί σαν του ξαναμιλήσεις.