Μωρό στην κούνια η μάνα του
του περνάει του δράκου βέρα
να μη σκιαχτεί μη φοβηθεί
του Τούρκου τη φοβέρα.

Ξέρει τους χρόνους δίσεχτους
και βάνει του αρραβώνα
να τον γλιτώνει από βοριά
κι από κακό χειμώνα.

Ένας δεν είναι μήτε δυο
μοιρολογούν και κλαίνε
τον κύρη σου εκρεμάσανε
κοιμήσου μου αντρειωμένε.

Για να σε πάρει τ’ όνειρο
και να σε ταξιδέψει
να μη σου γιάνει την πληγή
το ντέρτι μη στερέψει.

Νά `χεις τις ρίζες του καημού
ραγιάς γεννήθης γιε μου
μη μεγαλώσεις μου ραγιάς
αϊτέ μονάκριβέ μου.

Στην κούνια βάνω δίπλα μου
μπροστά μου η άγια πύλη
βάνω τα δώρα του Χριστού
σταυρό και καριοφίλι.