Τώρα κλείστε μου το στόμα
Κλεί κλείστε μου το στόμα
Έχω πολλά να πω ακόμα
Τώρα κλείστε μου το στόμα

Και είμαι πάλι εδώ, έχω άλλα τόσα να πω
Θα με μισήσουν άλλοι τόσοι ίσως βρω σεβασμό
Κι ίσως πνιγώ μέσα στις σκέψεις που γεννά το μυαλό
Κι έτσι χαθώ κάποια στιγμή, μήπως σου κάνω καλό
Παίρνω ανάσα, στυλό, κάνω τις λέξεις πηλό
Πάλι πουλάω δίσκους και ringtones με το κιλό
Πάλι πουλάτε τη γη, πάλι σκορπά πανικό
Πάλι στους Έλληνες θα κάνετε άλλο ένα κακό
Nivo ξανά στο χαρτί, Nivo ξανά mp3
Nivo απ’ την πένα στα ηχεία κι από κει στην ψυχή
Nivo ξανά στην TV να κάνει απογραφή
Έχουνε γίνει πιο πολλοί οι φίλοι και οι εχθροί
Nivo μια ακόμα προσπάθεια με λίγη δόση εμπάθεια
Νιώθω μίσος λοιπόν, μην περιμένεις συμπάθεια
Όσος χρόνος υπάρχει, όσος έμεινε ακόμα
Όσο αντέξω, όσο μπορέσω με κλειστό το στόμα

Ξαναχτίζω την ελπίδα πάλι από την αρχή
Όσα μου ‘ταξαν τα έπνιξε στο πέρασμα η βροχή
Όσα όνειρα είχα κάνει μου τα έκαψ’ η φωτιά
Τη Δευτέρα ξεκινάω απ’ την αρχή άλλη μια φορά

Έχουν γκρεμίσει απ’ τα θεμέλια όλα στον τόπο
Είναι πολλοί που καταφέρνουν πολλά δίχως κόπο
Θέλει τρόπο να έχεις και καλό δικηγόρο
Στους κατάλληλους ανθρώπους το κατάλληλο δώρο
Για του λόγου τ’ αληθές σαν παράδειγμα θες
Μεταθέσεις απ’ τον Έβρο κατευθείαν στο Γ.Ε.Σ.
Μ’ ένα ντριν το ρουσφέτι αποκτά υπόσταση
Κι απ’ τον σπίτι στο στρατόπεδο μικραίνει η απόσταση
Πολλοί είναι αυτοί που το παίζουν Λυσίες
Κι απ’ την άλλη καίνε δάση σαν να κάνουν θυσίες
Ποιες αξίες; Τα πάντα επί ξύλου κρεμάμενα
Τις έπνιξαν κι αυτές όπως πνίξαν το «Σάμινα»
Βαρέθηκα τις τράπεζες, τα δάνεια, γιορτές
Παρελάσεις και μεγάλα στεφάνια
Να βράσω τα γαλόνια που φοράτε και τις κλάρες
Σας έχουν διορίσει για να κάνετε χάρες

Ξαναχτίζω την ελπίδα πάλι από την αρχή
Όσα μου ‘ταξαν τα έπνιξε στο πέρασμα η βροχή
Όσα όνειρα είχα κάνει μου τα έκαψ’ η φωτιά
Τη Δευτέρα ξεκινάω απ’ την αρχή άλλη μια φορά

Θα συνεχίσω λοιπό σαν τα quartz τα ρολόγια
Κάθε τραγούδι μου θα έχει μια ντουζίνα από λόγια
Θα έχω μάτια ανοιχτά ακόμα κι όταν κοιμάμαι
Όσο περνάνε τα χρόνια πιο πολλά θα θυμάμαι
Πάλι τα ίδια φωνάζω με τρόπο που συνηθίζω
Δεν ζητάω τίποτ’ άλλο μόνο αυτά που αξίζω
Δεν τ’ αξίζω κι όμως στοιβαγμένος ζω στην πόλη
Όπως όνειρα και άνθρωποι στοιβάζονται όλοι
Ευτυχώς μου ‘χει μείνει χαρτί και μελάνι
Δε θάβονται οι σκέψεις δημοσία δαπάνη
Με φίλτρο αναστολές που με κάνουν σοφότερο
Και άλλοτε με στέλνουν στο πυρ το εξώτερο
Έχω μάθει ν’ ακούω, έχω μάθει να δίνω
Έχω μάθει ν’ αγαπάω και ιδρώτα να χύνω
Τι θ’ απογίνω αν αφήσω την καρδιά να παγώσει
Σα φιγούρα στο Μαντάμ Τισό που έχει κερώσει

Ξαναχτίζω την ελπίδα πάλι από την αρχή
Όσα μου ‘ταξαν τα έπνιξε στο πέρασμα η βροχή
Όσα όνειρα είχα κάνει μου τα έκαψ’ η φωτιά
Τη Δευτέρα ξεκινάω απ’ την αρχή άλλη μια φορά

Τώρα κλείστε μου το στόμα
Κλεί κλείστε μου το στόμα
Έχω πολλά να πω ακόμα
Τώρα κλείστε μου το στόμα