Μεσ’ τον ύπνο βυθισμένος, στα όνειρα του ταξιδεύει
Οι χαρές τον αγκαλιάζουν κι η ψυχή του γαληνεύει
Μα όμως ξάφνου συναντάει την αλήθεια και τρομάζει
Τον τραβάει και τον πάει να δει λάθη που ‘χει κάνει

«Πάρε αυτό το δρόμο» του λέει «το σκοτεινό»
Κι εκείνος πηγαίνει με το πρόσωπο χλωμό

Και καθώς βγαίνει απ’ το σκοτάδι βλέπει το δρόμο να του γελά
Να τον κοιτάζει με ειρωνεία και να του λέει πως είν’ αργά
Για τους ανθρώπους που έχει αδικήσει
για τις αγάπες που έχει αφήσει

αυτός φωνάζει πως είναι ψέμα
και καταριέται την ώρα αυτή
πάει να φύγει για να ξεφύγει
πίσω του οι τύψεις τον κυνηγούν
τρέχει σε δάση που δε γνωρίζει
δε θέλει πίσω του να κοιτά
φτάνει ιδρωμένος σ’ ένα εξωκλήσι
απ’ το Θεό βοήθεια ζητά

απ’ το όνειρο ξυπνάει με τα μάτια βουρκωμένα
τα θυμάται ένα ένα, θα ‘θελε όλα να ‘ταν ψέμα
λέει στον εαυτό του «τέρμα ως εδώ,
αυτόν τον εφιάλτη, δε θα τον ξαναδώ»