Αν είναι θάλασσα η ζωή, εσύ `σαι καταιγίδα
αν πάλι μοιάζει μ’ έρημο, μου πήρες την πυξίδα
Σκοπό αν έχει η ζωή, εσύ με ξεστρατίζεις
κι αν είναι παραπλάνηση, στα ίδια με γυρίζεις...

Αν ειν’ παιχνίδι η ζωή, εσύ ποτέ δεν παίζεις
αν πάλι είναι θέατρο, το έργο `σύ διαλέγεις
Τη φαντασία σου ζητώ, μου δίνεις την αλήθεια
το τέλος και τον τρόμο του, μου τα `κανες συνήθεια...

Δε ζούμε μ’ ότι έχουμε, αλλά μ’ αυτό που λείπει
στα πιο μεγάλα γλέντια μας, μας κυβερνά η λύπη
γι’ αυτό κι εγώ σ’ ακολουθώ, σαν μέλισσα το μέλι
κι αυτοί π’ αφιερώθηκαν, ξέρουν τι θάρρος θέλει...