Σε μια ευαίσθητη εποχή, μαρμάρινης σχέσης
καλό κακό σε ένα πύρινο ring όλες οι σκέψεις
βλέποντας τον όγκο της μάζας να προβάλλεται
αναβάλλεται η κάθε ιδέα για το ήθος και αποβάλλεται
βγαίνουν καπνοί απ’ τις ψυχές που καθημερινά καίγονται
της μοναξιάς οι πληγές σε όλους μας φαίνονται
η ταχύτατη καθημερινότητα φυλακίζει την ψυχή
και κατορθώνει η απομόνωση να κυριαρχεί.

Το χάσμα δείχνει αγεφύρωτο η φωνή σου ξεμακραίνει
συνεχίζει να επιμένει η φυλή του ουρανού και μένει
πάντα εκεί να σου θυμίζει πως από την ίδια θέση
το αστέρι που σου αρέσει ψάχνει τρόπο για να πέσει
και να φέρει μαζί του μια ευχή για όλους μας
την γαμημένη αυτή ανθρώπινη επαφή, τους ρόλους μας
να διαπιστώσουμε, κι ίσως να ξεχρεώσουμε την καλημέρα
την ανθρωπιά θέλω να νιώσω στον αέρα

Η μικρότητα πολιορκητής στο σύνολο του ανθρώπου
που ψάχνει την λύση, τα φίδια βάλαν’ δηλητήριο και στην ποίηση (μουαχαχαχαχα!! )
η ομορφιά του κόσμου που ζούμε κινδυνεύει άμεσα
μα ξέφυγα, τα σύννεφα διάλεξα
γέμισαν οι δρόμοι με γυμνό, ποθητός καρπός, παρανοική ατμόσφαιρα
το οξυγόνο που αναπνέει ο κόσμος αυτός
και ο καθένας από `μας υποσυνείδητος συνεργάτης
των ονείρων που καταστράφηκαν και έγιναν εφιάλτης.

Αφήνοντας σημάδια στην πορεία του ο καιρός
διαπιστώνω σιγά σιγά πόσο μικρός είναι στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος
αυτός έτσι κι αλλιώς, όμως το φως τρεμοσβήνει, πόσο θ’ αντέξει
η αλυσίδα έχει κενά, οι κρίκοι έχουν πέσει
μονόδρομος το τούνελ, φαντάζει μακρινό
ατελείωτο γεμάτο με πρόσωπα μα τόσο σιωπηλό
μοιάζει κι αυτό καταδικασμένο απ’ το εγώ μας
αυτοσκοπός καταστροφικός, κυνήγι γύρω απ’ τον εαυτό μας

Ο πληθυσμός της Γης μεγαλώνει μα οι άνθρωποι λιγοστεύουν
βλέπεις η επικοινωνία έχει μειωθεί οι λάμψεις πεθαίνουν
τα σύννεφα μένουν στο γκρίζο μας εγώ, σκοτάδι στο ανθρώπινο μυαλό, από θρασυ εγωισμό
Καμιά φορά η ψυχραιμία είναι η καλύτερη τεχνική
να δίνεις τόπο στην οργή δεν είναι ντροπή
Νιώθω πως γίνομαι κι εγώ ένα μέλος
ένα αυτοκαταστροφικό ανθρώπινο βέλος
που θα σημάνει το τέλος

Κάθε ιδέα προδωμένη
ένα βήμα στο κενό με το τέλος να φαντάζει ειρωνικό
στερεύει η υπομονή και κάθε στιγμή κυριαρχεί η μοναξιά με πληγωμένα φτερά
Κάθε ιδέα προδωμένη
ένα βήμα στο κενό με το τέλος να φαντάζει ειρωνικό
στερεύει η υπομονή και κάθε στιγμή κυριαρχεί η μοναξιά με πληγωμένα φτερά....