Στην πόλη τούτη πνίγομαι
σαν οι σιωπές ξυπνούνε
κι αρχίζουν να χοροπηδούν
και να με καρτερούνε.

Τρέχουν δε μ’ ακούνε
και παραμιλούνε
στα κρυφά γελούν
έρχονται απ’ τα βάθη
του καιρού που εχάθη
και μας απειλούν.

Πόρτες δεν ανοίγω
τη φωνή μου πνίγω
τις στιγμές κρατώ
δεν μπορώ να φύγω
λίγο να ξεφύγω
στον παλιό καιρό.

Η πόλη ετούτη χάνεται
μεσ’ τις σιωπές του κόσμου
μ’ άρωμα σαν ξεχύνονται
βασιλικού και δυόσμου.