Η Όλγα δε μας μίλησε ποτέ
γι’ αυτά που την τρομάζανε τα βράδια
κρυφά κρατούσε πάντα τα σημάδια
κι εμείς δεν τα προσέξαμε ποτέ.

Η Όλγα είχε όνειρα πολλά
παντρεύτηκε μικρή από αγάπη
κι έζησε χρόνια με την αυταπάτη
πως τα όνειρα γλιτώνουν τη φθορά.

Η Όλγα λάτρευε τα δυο παιδιά της
ζούσε μια ήσυχη ζωή κι όμως τα βράδια
κοιτούσε πίσω της και μοιάζαν άδεια
τα χρόνια που φτωχύναν τα όνειρά της.

Η Όλγα βρήκε λύση στο ποτό
μονάχη έπινε πια όπως και ζούσε
τις νύχτες που μεθούσε προσπαθούσε
να φύγει σε ταξίδι μακρινό.

Μια νύχτα βγήκε μόνη της στο δρόμο
γυμνή και μεθυσμένη και μικρή
την βρήκαν χτυπημένη και νεκρή
στίγμα μικρό κι αδύναμο στο χρόνο.

Εμείς το μάθαμε κι αυτό αργά
μα ποιος μπορούσε άλλωστε να βοηθήσει
η Όλγα είχε όπως όλοι μας κρατήσει
για πάντα τα σημάδια της κρυφά.

Έτσι είναι ολονών μας η ζωή
μοιάζει η μια περίεργα με την άλλη
σημειώματα κλεισμένα σε μπουκάλι
που αλίμονο κανείς δε θα τα βρει.