Απόψε γιατ’ είμαι σιωπηλός,
ξανά μη με ρωτήσεις, με πιάνει πυρετός.
Απόψε τι λόγια να μου πεις,
κενά τα λόγια σου όλα, στην ειλικρίνεια μιας στιγμής.

Θα θέλαμε να υπάρχει κάτι αυθεντικό,
γερά ναμας κρατάει, ανάλαφρο κι απλό.
Μ’ αλλιώς έχυμε μάθει, το μόνο αυθεντικό
ζει μες’ στα παραμύθια κι όχι στον κόσμο αυτό.

Έμαθες να ζεις και ν’ αγαπάς,
με τη καινούργια μόδα συμπεριφοράς.
Φεύγω λοιπόν και να με συμπαθάς,
γιατί εγώ είμαι πάντα της μόδας της παλιάς.

Ψεύτικα όλα φαίνονται, στιγμές σαν τούτη εδώ,
τα λόγια τα γλυκόφωνα, η λέξη «σ’ αγαπώ».
Και μεσ’ στη μετριότητα, που μάθαμε να ζούμε,
δύσκολο είναι να ψάξουμε, κάτι άλλο για να βρούμε.