Πλησιάζουνε μεσάνυχτα
Τα ματιά ακόμα ορθάνοιχτα
Τα σκίτσα είναι έτοιμα και οι writers οπλισμένοι,
Εμείς είμαστε αυτοί που χρώμα δίνουμε στην πόλη
Και δρούμε σαν αρτίστες που σου μοιάζουν μεθυσμένοι.
Στολισμένη,
Η Αθήνα άλλη όψη θα αποκτήσει
Και θα λες δόξα το Θεό που το graffiti είχε σκοπό να βοηθήσει.
Που μερικοί πιτσιρικάδες το γούσταραν το κυνηγητό με μπάτσους
Και γέλαγαν και ας τους είχαν κυνηγήσει.
Ποιος θα τα σβήσει;
Πολλές υπογραφές,
Πολλά τα χρώματα,
Στους τοίχους που αρχίσανε να απλώνονται.
Τότε τα σημάδια που απομείναν για να έχουνε και οι juniors να πορώνονται.
Να χώνονται σε τρένα,
Σε παράνομα σε νόμιμα.
Και έξω απ’ την Ελλάδα να υπάρχει το σημάδι τους.
Ναι έτσι ακριβώς,
Πολλές φορές κάποιοι περνάνε όλο το βραδύ τους,
Αφήνοντας τη στάμπα τους με τις πιο χοντρές βαλβίδες,
Να μην πεις πως δεν το είδες.
Και τρέχοντας, ξεφεύγοντας, μπελάδες αποφεύγοντας,
Με τύπους που ‘ναι του κράτους νταβατζήδες.
Οι νέες γενιές εκφράζονται,
Κάντε χώρο να απλωθούνε.
Ας μιλήσουν όσοι έχουνε και μονό κάτι έξυπνο να πούνε.
Όσοι ζητάτε αδρεναλίνη συνεχίστε τις καφρίλες σαν καλοί βάνδαλοι που είστε.
Κι όσοι είστε καλλιτέχνες θέλω τους τοίχους όπως ξέρετε καλύτερα να τους περιποιείστε.

Εξαπλώνονται στους τοίχους τα χρώματα της ζωής .
Γράφω στίχους για λίγους,
Οργής και μίσους.
Μιας λυρικής διδαχής η χρεία,
Ενώ πολύχρωμες σκέψεις δίνουν παλμό στην καρδιά.
Από το ’97 πάντα η ιδία υπογραφή,
2005 ώρα για την απογραφή.
Γιατί με γέμιζε τόσο να αδειάζω σπρέι,
Γιατί είναι ο κόσμος ανιαρός κ δε με εμπνέει.
Γιατί ένιωθα αυτήν την ανάγκη μάλλον δεν ξέρεις.
Ρίχνω άγκυρα και βάζω μια άνω τελεία.
Μα το καράβι θα σαλπάρει και πάλι.
Νιώθω το χάδι του χρόνου
Να με ωθεί ξανά στα παιχνίδια του δρόμου,
Βασιλείς του υπονόμου,
Εκφραστές του παρανόμου.
Επινοώ, δημιουργώ,
Χτίζω κάτι δικό μου.
Είναι φορές που σχεδιάζω,
Άλλες φορές γράφω ρύμες,
Άλλες αυτοσχεδιάζω,
Είναι φορές που με ένα σπρέι ότι έχω στην ψυχή μου βγάζω,
Άλλες φορές με το μικρόφωνο καλπάζω.
Πες το τέχνη, πες το βανδαλισμό,
Εγώ με τη γενιά μου έτσι επικοινωνώ.
Κέρδισα τον σεβασμό,
Δέχτηκα τον χλευασμό.
Δε μετανιώνω για τίποτα κι είμαι ακόμα εδώ.
Με το μικρόφωνο ανοιχτό να δίνω σήμα,
Και αν είναι αργά σε κάποιο δρόμο ίσως να αφήνω το στίγμα.
U.N.R. για άλλο ένα κομμάτι
Στο τατουάζ που έχω στην πλάτη,
Σ’ όσα όνειρα `γιναν στάχτη,
Πέρασα τον φράχτη,
Μ’ οδηγό το άχτι,
Και θα σου πω κάτι,
Αν με δεις σε κάποιο σοκάκι
Με βαλβίδα μπερέτα,
Θα ‘μια σιωπής ομέρτα.