Την ώρα ετούτη που είσαι λειώμα,
με τι φωνή να σου μιλήσω....
Την ώρα αυτή που νιώθεις ξένος,
ποιος να βρεθεί να σου γελάσει.

Εσύ που τριγυρνάς παραπατώντας...
Εσύ που αναρωτιέσαι αν έχεις σπίτι...
Εσύ που είσαι μονάχος μες’ στα γέλια...
Εσύ που δε χωράς σ’ αυτό το ψέμα.

Με τι φωνή να σου μιλήσω,
τι λύση νά βρω να σου πω,
την ώρα ετούτη που είσαι λειώμα....

Τη νύχτα αυτή πυ στέκεις μόνος,
που αλητεύει ο στοχασμός σου....
Τι νά `ναι αυτό που απομένει
και ξεσκεπάζει το θυμό σου.

Σ’ αυτά τα χρόνια τα σκοτάδια
ποια ειν’ η φωτιά που σιγοκαίει.
Τα γκρεμισμένα ιδανικά σου...;
Τα μακρινά χαμόγελά σου...;

μήπως η νιότη σου η χαμένη...;
μήπως η δίψα για ζωή...;
Τη νύχτα αυτή που στέκεις μόνος....