Μού `πες ποιο είναι τ’ όνομά σου
τον τόπο που έχεις γεννηθεί
για ποιον φυλάς τα δάκρυά σου
κι έχει από σένα πια χαθεί.

Μού `πες για λόγια και γι’ ανθρώπους
μα τέτοια θά `χεις ξαναπεί
κάθε φορά και σ’ άλλους τόπους
χωρίς αγάπη και ντροπή.

Μου διάβασες ξανά Σεφέρη
το ίδιο που έκανες και χτες
μα εμένα η καρδιά μου ξέρει
πως δε μας σώζουν ποιητές.

Μου διάβασες και τον Ελύτη
κι ακούσαμε και μουσική
μού `δειξες το παλιό σου σπίτι
κι ό,τι κρυμμένο είχες εκεί.

Μου μίλησες με ξένες γλώσσες
μα να με πείσεις δεν μπορείς.
Εγώ μεγάλωσα με τόσες
τόσες πληγές, που συγχωρείς.