Μια φωτιά μια κρύο σίδερο
κάθε νύχτα περνά
με κερνά η λύπη αντίδωρο
και κρασί να πιω παρήγορο
τάχα πως θα έρθεις ξανά.

Πότε ανασαίνω πότε πεθαίνω
μα δε γυρνάς ποτέ
κι όσο επιμένω να περιμένω
δεν έχεις τέλος καημέ

Πότε ανασαίνω πότε πεθαίνω
μα δε θαρθείς ποτέ
κι όσο βαθαίνω στο πεπρωμένο
δεν έχεις τέλος καημέ

Που τραβά του νου το σύνορο
ποια σκοτάδια ζητά
μοναχό πετά κι ανήμερο
στου παράλογου το κύτταρο
νάβρει για τον πόνο γωνιά