Ο βόμπιρας ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Μια μέρα εξεκίνησαν
Στον πόλεμο να παν

Περίμεναν τον άρχοντα
Ν’αρματωθεί κι εκείνος
Κι απ’ τα βαθειά χαράματα
Τη πόρτα του χτυπάν

Έτσι κι εγώ κάποιο βραδάκι
Πήρα τους δρόμους μοναχή
Είχε σηκώσει βοριαδάκι
Έδιωχνε η νύχτα τη βροχή
Και στο παλιό καφενεδάκι
Δε με περίμενε ψυχή

Ο βόμπιρας κι ο μπόμπιρας
Κι ο μικροκωνσταντίνος
Τα νιάτα τους αφήσανε
Σ’απάτητα βουνά

Μα πάνω από το μνήμα τους
Εφύτρωσε ένας κρίνος
Να τους θυμάται ο άρχοντας
Και να τους προσκυνά