Το Αραχναίο η μάνα σου
Το Μαίναλο πατέρας
Εσύ ο κάμπος ο πλατύς
Η θάλασσα κι ο αγέρας

Η πέτρα που ανέβηκες
Κι έγινες καβαλάρης
Η πέτρα αυτή σου έδειξε
Τον δρόμο που θα πάρεις

Κι από του ήλιου τις μυρτιές
Του άνεμου τα σκοίνα
Στους κήπους μέσα χάθηκες
Και στα λευκά τα κρίνα

Σε μέθυσε ο τζίτζικας
Της γης το μεσημέρι
Ξεχάστηκες και έχασες
Του γυρισμού τ’αστέρι