Υπάρχουν φορές που όλα θυμίζουν κάτι
απ’ όμορφες στιγμές που φύγαν μ’ ένα δάκρυ
και έτσι εσύ στη σιωπή χαμογελάς
σαν παιδί σε προσευχή ψηλά κοιτάς

άραγε μπορείς να θυμηθείς το χάδι
στο τέρμα της πληγής βαθιά μες στο σκοτάδι
στη σκηνή το πρωί ξαναγυρνάς
μια στολή που μια ζωή θα φοράς

άσε με να `ρθω να σου μιλήσω λίγο
για έναν ουρανό άσε με και θα φύγω
μονάχα εκεί θα βρεις το φως και τη σκιά σου
πήγαινε να δεις μην καις τα δάκρυα σου

θυμάμαι μια φορά που ορκίστηκα στον ήλιο
να ζω με την καρδιά και ας έπεφτα σαν φύλλο
μα η βροχή δυνατή ξέπλυνε
κάθε όρκο και ευχή και με έδειχνε