Είχα πιστέψει στα λόγια που’ χες πει
κάθε σου λέξη για μένα ήταν γιορτή,
μα ήρθε η ώρα που όρκοι και φιλιά
πήρανε όλα φωτιά ...

μάτια μου γλυκά, ήσουν τελικά
πίκρα και καημός, ψεύτης ουρανός,
μάτια μου γλυκά, δεν πιστεύω πια
ό, τι και να πεις, μη μ’ ακολουθείς ...

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω
κι είν’ αργά για να σε συγχωρήσω,
ως το δάκρυ, φως μου, δε θ’ αφήσω να με ξαναπάς,
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω
κι είν’ αργά για να σε συγχωρήσω,
στον δικό σου κόσμο πώς να ζήσω έτσι που αγαπάς ;

Δε βγάζει η αγάπη μαζί σου πουθενά
έγινε αγκάθι και την καρδιά πονά
και μια νύχτα η ψεύτρα σου ματιά
έβαλε σ’ όλα φωτιά ...