Μου’ ταξες τα πάντα, άγγελέ μου
κι έτσι δίχως όρια σου δώθηκα
κι όπως αποδείχτηκε ποτέ μου
πιο μεγάλο λάθος δε χρεώθηκα!

Κι εσύ με πέταξες σαν αποτσίγαρο
στα χείλη σου έσβησα σιγά σιγά
κι απ’ ό,τι απέμεινε το μόνο σίγουρο είναι η στάχτη
απ’ την καμμένη μου καρδιά,
Κι εσύ με πέταξες σαν αποτσίγαρο
στα χείλη σου έσβησα σιγά σιγά
κι απ’ ό,τι απέμεινε το μόνο σίγουρο είναι η στάχτη
απ’ την καμμένη μου καρδιά,
που όμως κι αυτή την πήρε ο αγέρας μακριά!

Μες την αγκαλιά μου εσύ κρυβόσουν
κι έμοιαζαν τα πάντα τόσο τέλεια,
πού να φανταστώ πως θα γινόσουν
μες τα όνειρά μου η συντέλεια!