Την ώρα, που μου δήλωνες
πως θα μ’ αποκαθήλωνες
από την πρώτη θέση της ζωής σου,
τα δάκρυά μου κράτησα
και ούτε που προσπάθησα
ν’ αλλάξω την τρελή απόφασή σου,

γιατί αυτά, που αγάπησα,
ελεύθερα τα άφησα
κι αν πράγματι μου άνηκαν, γυρίσαν,
μόνο που εσύ με δίκασες
κι αφού με καταδίκασες,
στ’απόσπασμα τα μάτια σου με στήσαν…

Και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά,
καμία άλλη λέξη δε σου είπα,
μονάχα « χτύπα »…
δεν κράτησα τα μάτια μου κλειστά
γιατί’ θελα να δω αν ήμουν ψέμα
εγώ για σένα…

Την ώρα, που με σκότωνες
τα λάθη σου μου φόρτωνες
κι ελπίδα δε μου έδωσες καμία…
αλλού το βλέμμα έστρεψες
και ούτε που επέτρεψες
να πω μια τελευταία επιθυμία…