Κάθε πρωί σ’αναζητώ, ολημερίς σε ψάχνω
Και κάθε ηλιοβασίλεμα ρωτώ για σένα πάντα
Κι όλες τις νύχτες μου περνώ με αγωνία και πόνο
Κι όμως ποτέ παράπονο δεν βγάζει η καρδιά μου.
Κι όμως ποτέ παράπονο δεν βγάζει η καρδιά μου
Γιατί είν’ ο πόνος μου γλυκός πού’χω για σένα φως μου
Αγάπη μου είν’ αβάσταχτος του χωρισμού ο πόνος
Σαν το κερί σιγά σιγά το πνεύμα μου θα σβήσει μες στη φλόγα
Άλλη καμιά ποτέ μες στη ζωή το πνεύμα μου δε θ’αδράξει
Κι ούτε ποτέ ζητώ να βρω παρηγοριά κι ανάσα σ’αγάπη άλλη!